سه دوره ی زندگی امام حسین علیه السلام

ضربان قلبم حسینه

برای مشاهده تصویر سایز اصلی روی متن بالا کلیک کنید

سهدوره ی زندگی امام حسین علیه السلام

اوّلاً حادثه را باید فهمید که چه قدر بزرگ است، تا دنبال عللش بگردیم. کسینگوید که حادثه ی عاشورا، بالاخره کشتاری بود و چند نفر را کشتند. همان طور که همهی ما در زیارت عاشورا می خوانیم: « لقد عظمت الرّزیّه و جلّت و عظمت المصیبه »،مصیبت، خیلی بزرگ است. رزیّه، یعنی حادثه ی بسیار بزرگ. این حادثه، خیلی عظیم است. فاجعه، خیلی تکان دهنده و بی نظیر است.
برای این که قدری معلوم بشود که اینحادثه چه قدر عظیم است، من سه دوره ی کوتاه را از دوره های زندگی حضرت ابی عبداللهالحسین علیه السلام اجمالاً مطرح می کنم. شما ببینید این شخصیتی که انسان در این سهدوره می شناسد، آیا می توان حدس زد که کار این شخصیت به آن جا برسد که در روزعاشورا یک عده از امت جدش او را محاصره کنند و با این وضعیت فجیع، او و همه ی یارانو اصحاب و اهل بیتش را تقل عام بکنند و زنانشان را اسیر بگیرند؟

این سه دوره، یکی دوران حیات پیامبراکرم است. دوم، دوران جوانی آن حضرت،یعنی دوران بیست و پنج ساله ی تا حکومت امیرالمؤمنین است. سوم، دوران فترت بیستساله ی بعد از شهادت امیرالمؤمنین تاحادثه ی کربلاست.

دوران کودکی امام حسین علیه السلام

در آن دوران زمان پیامبر اکرم، امام حسین عبارت است از کودک نور دیده ی سوگلیپیامبر. پیامبر اکرم دختری به نام فاطمه دارد که همه ی مردم مسلمان در آن روز میدانند که پیامبر فرمود: « انّ الله لیغضب لغضب فاطمه»؛ اگر کسی فاطمه را خشمگینکند، خدا را خشمگین کرده است. «و یرضی لرضاها » (۱)اگر کسی او را خشنود کند، خدا راخشنود کرده است. ببینید، این دختر چه قدر عظیم المنزله است که پیامبر اکرم در مقابلمردم و در ملاء عام، راجع به دخترش این گونه حرف می زند؛ این چیز عادی نیست.
پیامبراکرم این دختر را در جامعه ی اسلامی به کسی داده است که از لحاظافتخارات، در درجه ی اعلاست؛ یعنی علی بن ابی طالب علیه السلام او، جوان، شجاع،شریف، از همه مؤمنتر، از همه باسابقه تر، از همه شجاعتر، و در همه ی میدانها حاضراست؛ کسی است که اسلام به شمشیر او می گردد؛ هر جایی که همه در می مانند، این جوانجلو می آید، گره ها را باز می کند و بن بستها را می شکند. این داماد محبوب عزیزی کهمحبوبیت او به خاطر خویشاوندی و اینها نیست - به خاطر عظمت شخصیت اوست - پیامبردخترش را به او داده است. حالا کودکی از اینها متولد شده است، و او حسین بنعلی است.
البته همه ی این حرفها درباره امام حسن علیه السلام هم هست؛ اما منحالا بحثم راجع به امام حسین علیه السلام است؛ عزیزترین عزیزان پیامبر؛ کسی که رئیسدنیای اسلام، حاکم جامعه ی اسلامی و محبوب دل همه ی مردم، او را در آغوش می گیرد وبه مسجد می برد. همه می دانند که این کودک، محبوب دل این محبوب همه است. او رویمنبر مشغول خطبه خواندن است، این بچه پایش به مانعی می گیرد و زمین می افتد؛پیامبراز بالای منبر پایین می آید، این بچه را بغل می گیرد و او را آرام می کند. ببینید، مسأله این است.
پیامبر درباره ی امام حسن و امام حسین شش، هفت سالهفرمود »سیدی شباب اهل الجنه» (۲) اینها سرور جوانان بهشتند. اینها که هنوز کودکند،جوان نیستند؛ اما پیامبر می فرماید سرور جوانان اهل بهشتند. یعنی در دوران شش، هفتسالگی هم در حد یک جوان است، می فهمد، درک می کند، اقدام می کند، ادب می ورزد وشرافت در همه ی وجود او موج می زند. اگر آن روز کسی می گفت که این کودک به دست امتهمین پیامبر، بدون هیچ گونه جرم و تخلفی، به قتل خواهد رسید، برای مردم غیر قابلباور بود؛ همچنان که پیامبر فرمود و گریه کرد و همه تعجب کردند که یعنی چه، مگر میشود؟!

دوران جوانی حضرت امام حسین علیه السلام

دوره ی دوم، دوره ی بیست و پنج ساله ی بعد از وفات پیامبر تا حکومت امیرالمؤمنیناست؛ جوان، بالنده، عالم وشجاع است، در جنگها شرکت می کند، درکارهای بزرگ دخالت میکند، همه او را به عظمت می شناسند؛ نام بخشنده ها که می آید، همه ی چشمها به سوی اوبر می گردد؛ در هر فضیلتی، در میان مسلمانان مدینه و مکّه، هر جایی که موج اسلامرفته است، مثل خورشیدی می درخشد؛ همه برای او احترام قایلند؛ خلفای زمان، برای او وبرادرش احترام قایلند؛ درمقابل او تعظیم و تجلیل و تبجیل و تجلیل می کنند و نامآنها را به عظمت می آورند؛ جوان نمونه ی دوران، و محترم پیش همه. اگر آن روز کسی میگفت که همین جوان، به دست همین مردم کشته خواهد شد، هیچ کس باور نمی کرد.

دوران غربت امام حسین علیه السلام

دور ی سوم، دوره ی بعد از شهادت امیرالمؤمنین است؛ یعنی دوره ی غربت اهل بیت. امام حسن و امام حسین (علیهما السّلام ) باز در مدینه اند. امام حسین، بیست سال بعداز این مدت، به صورت امام معنوی همه ی مسلمان، مفتی بزرگ همه ی مسلمانان، مورداحترام همه ی مسلمانان، محل ورود و تحصیل علم همه، محل تمسک و توسل همه ی کسانی کهمی خواهند به اهل بیت اظهار ارادتی بکنند، در مدینه زندگی کرده است؛ شخصیت محبوب،بزرگ، شریف، نجیب، اصیل و عالم. او به معاویه نامه می نویسد؛ نامه یی که اگر هر کسیبه هر حاکمی بنویسد، جزایش کشته شدن است. معاویه با عظمت تمام این نامه را می گیرد،می خواند، تحمل می کند و چیزی نمی گوید. اگر در همان اوقات هم کسی می گفت که درآینده ی نزدیکی، این مرد محترم شریف عزیز نجیب -که مجسم کننده ی اسلام و قرآن درنظر هر بیننده است-ممکن است به دست همین امت قرآن و اسلام کشته بشود، آن هم با آنوضع، هیچ کس تصور هم نمی کرد؛ اما همین حادثه ی باور نکردنی. همین حادثه ی عجیب وحیرت انگیز، اتفاق افتاد. چه کسانی کردند؟ همانهایی که به خدمتش می آمدند و سلام وعرض اخلاص هم می کردند. این یعنی چه؟ معنایش این است که جامعه ی اسلامی در طول اینپنجاه سال، از معنویت و حقیقت اسلام تهی شده است؛ ظاهرش اسلامی است، اما باطنش پوکشده است؛ خطراین جاست. نمازها برقرار است، نماز جماعت برقرار است، مردم هم اسمشان! مسلمان است و عده یی هم طرفدار اهل بیتند!

اهل بیت در همه ی عالم اسلام محترمند

البته من به شما بگویم که در همه ی عالم اسلام، اهل بیت را قبول داشتند؛ و هیچکس در آن تردید ندارد. حبّ اهل بیت در همه ی عالم اسلام، عمومی است، الان هم همینطور است. الان هم هر جای دنیای اسلام بروید، اهل بیت را دوست می دارند. آن مسجدی کهمنتسب به امام حسین علیه السلام است، و مسجد دیگری که در قاهره منتسب به حضرت زینباست، و لوله ی زوار و جمعیت است. مردم می روند قبر را زیارت می کنند، می بوسند وتوسل می جویند.
همین یکی، دو سال قبل از این، کتابی جدید - نه قدیمی؛ چون درکتابهای قدیمی خیلی هست - برای من آوردند، که این کتاب درباره ی معنای اهل بیتنوشته شده است. یکی از نویسندگان فعلی حجاز تحقیق کرده، و در این کتاب اثبات می کندکه اهل بیت، یعنی علی، فاطمه، حسن، و حسین. حالا ما شیعیان که این حرفها جزو جانمانهست؛ اما آن برادر مسلمان غیر شیعه این را نوشته و نشر کرده است. این کتاب هم هست،من هم آن را دارم، و لابد هزاران نسخه از آن چاپ شده و پخش گردیده است.(۳)

پی نوشت ها:

۱-بحار الانوار، ج۴۳، ص۴۴.
۲-بحار الانوار، ج۱۰، ص۳۵۳.
۳- خطبه های نمازجمعه، ۱۳۷۷/۲/۱۸.

منبع: ashuora.ir